*علی نظری- گسترش رشته های بیمه ای با درنظر گرفتن نوع ریسک و خطراتی که در کمین تک تک آحاد جامعه نشسته است، این را می طلبد که شرکت های بیمه ای با تعریف مکانیزم خاص طرح ها و برنامه های خود را پیش ببرند.
در این راستا تلاش شرکت های بیمه ای برای جلب رضایت مشتری، ارائه خدمات متنوع به بهترین شکل ممکن است تا در اهداف توسعه ای خود موفق باشند. در این بین ورود برخی مفاهیم همچون «خودبیمه گری» به این صنعت است که در برخی مواقع پیامدهایی نیز دارد. آنچه به نظر می رسد، این است که واژه های «خود» و «بیمه» با هم پارادوکس داشته باشند. یکی از ایده های اساسی بیمه، انتقال ریسک مالی به شخص دیگری به نام بیمه گر است.
با وجود این، مبنای استفاده از مکانیزم بیمه، وجود تعداد زیادی از واحدهای در معرض خسارت های همگن و مستقل است. خودبیمه گری فقط زمانی امکان پذیر است که خودبیمه‌گر بالقوه با دارا بودن حجم مناسبی از واحدهای در معرض خسارت، توانایی لازم برای پیش بینی معقول و منطقی از تحمل خسارت را داشته باشد.
پیامد این فرض آن است که خودبیمه گری نمی تواند بدون پشتوانه مالی انجام گیرد، بنابراین خود بیمه گر می بایست، قسمتی از سرمایه مالی خود را پس انداز نماید تا در زمان وقوع حادثه نسبت به جبران خسارت اقدام نماید و این احتمال نیز وجود دارد که شرکت خود بیمه‌گر نتواند به خوبی از پس خسارت برآید.
شرکتی که مبادرت به خودبیمه گری نماید، یک فرصت بالقوه را برای سرمایه گذاری و پیشبرد اهداف و استراتژی تعیین شده خود را از دست داده و حتی باعث عقب افتادن در رقابت با سایر رقبا خواهد شد. فکر کردن به خسارت‌های احتمالی و استرس ناشی از نحوه جبران آن مانع تصمیم گیرهای درست در گسترش تولید و سرمایه‌گذاری بهتر خواهد شد.
این روزها با گسترش خدمات شرکت های بیمه گر و حسن اعتمادی که به واسطه خدمات ارائه شده توسط شرکت‌های بیمه گر به وجود آمده، به نظر می‌رسد، خودبیمه گری کمرنگ تر شده و شرکت‌ها تمایل بیشتری دارند تا از بیشتر سرمایه و توان خود برای گسترش تولید استفاده نموده و با پرداخت قسمت اندکی از سرمایه خود به عنوان حق بیمه ریسک های خود را به شرکت های بیمه گر واگذار کند.
*مدیر شعب بیمه دانا استان زنجان
