ایرج احمدی- مشاهده اقدامات زیست محیطی در نقاط مختلف شهر نسبت به سال های گذشته، نشان از روشن شدن تاثیر این قبیل برنامه ها در بطن جامعه دارد.
چه آن زمان که گروه های مختلف زیست محیطی در شهر به بهانه کوهنوردی، برنامه پاکسازی کوه را در برنامه داشتند و چه آن موقعی که طبیعت دوستان به پاس روز هوای پاک برنامه هایی متنوع در ارتباط با اهمیت ساختن شهری عاری از آلودگی ها را در سرداشتند.
به تازگی جمع آوری زباله ها در نایلون های مشکلی بزرگ در خروجی شهر به سمت دانشگاه زنجان را نیز شاهد بودم که در نوع خود جالب بود. اما در کنار آن زباله های انباشته شده جلوی مسیر پارک قدیمی ارم را هم دیده ام و خواستم درباره این اقدام مهم فرهنگی – زیست محیطی یادآوری کنم که هستند، هنوز هم افراد دوستدار طبیعت که با وجود تمام مصائب و دشواری ها طبیعت را جزئی از بدنه زندگی خود می دانند. با آن زیسته اند و برای سالم نگهداشتن آن قدم هایی را برمی دارند.
این طیف انسان ها در واقع با طبیعت عجین شده اند و به نوعی خود را میراث دار طبیعت برای آیندگانی می دانند که روزی از آن ها این پرسش را خواهند کرد که برای ساختن شهری پاک چه کار کرده اید؟طبیعت تافته جدا بافته از زندگی تک تک مانیست.
چه مسئول باشیم و چه یک شهروند عادی همین شهر. بهار سال پیش بود که خشم طبیعت دامان همین شهر را هم گرفته بود. آب در پشت سد گاوازنگ در آستانه سرریز شدن بود و یا در سال هایی دور که خشکسالی دامن استان را گرفته بود. این دو رفتار طبیعت با ما از سرنوشت تلخی حکایت دارد که تمامی ما باعث و بانی آن بوده ایم.
رفتار درست و منطقی با طبیعت داشتن شایسته انسان هایی است که با طبیعت انس و الفت دیرین دارند و برای حفظ و نگهداری آن قدم برمی دارند. غرض از نوشتن این مطلب، اشاره به همان نایلون های زباله ای است که در خروجی شهر قرار داده شده تا جلوه ای از احساس مسئولیت در قبال محیط زیست به چشم بیاید و تمام آن ذی المقدمه برای رسیدن و اشاره به همین مقدمه بود.
به قول حضرت مولانا :
این جهان کوه است و فعل ما ندا
سوى ما آید نداها را صدا
