جاوید عباسی فلاح – بالاخره بعد از ۱۳ سال یک روز تاریخی برای شهر زنجان رقم خورد. استادی به زنجان آمد که در وجودش انبوهی از هنرها را دارد.
گوهر گرانقدر عرصه هنر که وقتی سال های متمادی پای صحبتش در کلاس های آواز می نشستم، همیشه حرف برای گفتن داشت. دستگاه ها و گوشه های آوازی را چندان با دقت و ظرافت تدریس می کرد که انگار همه اش ساخته خودش است.
گاه از غزل هایش می خواند و گاه اشارتی هر چند مختصر به آثار قدما داشت و از هر تصنیف و ترانه ای که می خواند و زمزمه می کرد حرف برای گفتن داشت و مار را تشنه هنرش می کرد.
صحبت از استاد میرزا علی اکبر ثقفی قزوینی متخلص به خرم است. مردمی که عنوان پورعارف را یدک می کشد. استاد بی بدیل در آواز و ردویف و شعر و غزل. همنشین درس بزرگان بود و بزرگان هنر این خطه برای دیدار به منزلش رهسپار می شدند.
مدتی قبل این استاد میهمان چند تن از دوستان هنرمند و دوستدارانش بود. علاقمند بودیم تا سایر دوستدارانش نیز در این دیدار حضور داشته باشند اما شرایط کرونایی این روزها برایمان سخت بود و امید در فرصت مغتنم این دیدار باز میسر شود.
در این مجال اندک استاد خرم گاه از تصانیف و ترانه های قدیمی صحبت می کرد و گاه نیم نگاهی به برخی از گوشه های آوازی داشت.
اکنون تنها کسی که پرچمدار مکتب آوازی قزوین است استاد میرزا علی اکبر خرم قزوینی است که به نظر بنده از دانشمندان موسیقی و شعر محسوب می شود و احاطه کامل به این مکتب دارد. این استاد همان طوری که می دانید گوشه عزلت گزیده اند و اگر این کار را نمی کردند و در این چند دهه همه این مکاتب اجازه فعالیت داشتند و با بی مهری به آنها نگریسته نمی شد به جرات می توان گفت که استاد خرم کل موسیقی کشور را تحت تاثیر توانایی خود و مکتب قزوین قرار می داد.
بنده بیشترین آموزش را نزد استاد خرم دیده ام و تاثیر بسیاری را بر نحوه خواندن بنده گذاشته است و در واقع بیشتر آن چیزی که یاد گرفته ام از ایشان بوده است، هر چند زحمات ایشان را نتوانسته ام، جبران کنم و آن طور که شایسته آموزش و تلاش ایشان است، نتوانسته ام ادا کنم.
در این سفر یک روزه بازدیدی هم از روند فعالیت های موسسه خیریه روزبه زنجان به مدیریت خانم دکتر فرح جمالی داشتند و از نزدیک در جریان فعالیت های این خیریه قرار گرفت. نکته مهم برای بنده حضور اساتید در این برهه ای که تنها از هنر نامی باقیمانده است و هنرمندان کنج گوشه ای عزلت اختیار کرده اند، است. تا زمانی که در قید این دنیای فانی هستند، مقام و منزلت این بزرگان را ارج بگذاریم و از اندوخته های هنری آنان بیش از گذشته بهره مند شویم.
