محسن احدی – کشاورزی به عنوان یکی از صنایع زیربنایی است و بسیاری از کشورها به برخی از محصولات این صنعت از جمله گندم، به عنوان کالایی استراتژیک نگاه می‌کنند. از همین رو کشورها با توسعه کشاورزی و دامپروری تلاش می کنند، خود را از واردات خلاص کرده و یا حداقل بخشی از نیاز مورد مصرف خود را در داخل تامین کنند.
برای مثال می توان قطر را به عنوان نمونه کشوری ذکر کرد که به دلیل قرارگیری در موقعیت گرم و خشک بیابانی تا پیش از رخ دادن به بحران سیاسی با عربستان سعودی و امارات متحده عربی همه کالاهای مصرفی خود از جمله محصولات کشاورزی دامی و لبنی را وارد می‌کرد و پس از آن که مورد تحریم همسایگان عرب خود قرار گرفت، اهمیت استقلال غذایی را درک کرد و گام‌های اساسی در این حوزه برداشت.
ایران نیز به دلیل موقعیت خاص سیاسی که دارد، از همان ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی راه خودکفایی در تولید بسیاری از محصولات کشاورزی دامی و طیور را آغاز کرد و می توان گفت، در برخی از این حوزه ها چون تولید گندم به خودکفایی کامل رسیده است. آنچه روی سخن این مطلب است، بحث خودکفایی در حوزه کشاورزی و دامپروری و پرداختن به علوم آن نبوده، چرا که خواننده خود از اهمیت توان تولید محصولات استراتژیک این حوزه در داخل و نوع عناد دشمنان بر آن آگاه است. آنچه قرار است در این نوشتار به آن پرداخته شود پرداختن به کشاورزی پایدار بر اساس الگوهایی است که کشورمان به آن نیاز مبرم دارد.
دیگر بر کسی پوشیده نیست که پدیده تغییر اقلیم بر بسیاری از کشورها تاثیرات مخرب خود را گذاشته است که از آن جمله می‌توان گرم شدن اشاره کرد که متاسفانه این روزها شاهد دمایی بالای۵۰ درجه در استان‌های جنوبی کشور هستیم. همچنین خشکی هوا و متعاقب آن کاهش بارش یا برهم خوردن الگوی بارشی که نمونه آن را می توان در بارش های اواخر سال گذشته و اوایل سال خورشیدی جدید که منجر به ویرانی عظیم و کشته شدن تنی چند است شهروندان شد، ذکر کرد.
ایران به عنوان هجدهمین اقتصاد بزرگ جهانی (بر اساس نرخ GDP) در کنار۱۰ تولید‌کننده بزرگ گاز های گلخانه ای در جهان بوده و متأسفانه همین موضوع سبب شده است که میزان گرمایش در کشورمان بیش از میزان استانداردهای جهانی باشد.
همین گرم شدن کشور در کنار خشکسالی سختی که چند سال است به شدت ایران را درگیر خود کرده تهدید بزرگی برای نابودی بخش اعظمی از صنعت استراتژیک کشاورزی کشور شده، به طوری که بر اساس آمارها در سال حدود۸۰ هزار هکتار از باغات میوه در سراسر کشور خشک می شوند.
از همین رو است که مسئولان حوزه کشاورزی و دامپروری باید برای آینده صنعتی که کشورمان از هزاران سال پیش به آن وابسته بوده و توانسته در ناملایمات روزگار خود را سر پا نگه داشته و یاری رسان مُلک و مردم باشد، فکر چاره ای کنند. حرکت به سوی کشاورزی صنعتی، لزوم آگاهی بخشی به کشاورزان در قالب دوره های تخصصی، قطره کردن باغ ها و مزارع، اجرای طرح آمایش سرزمینی برای انتخاب نوع محصول بر اساس موقعیت جغرافیایی، استفاده از فضولات دامی برای تولید برق و جلوگیری از تولید گاز متان از انباشت آنها می تواند از مهم ترین راهکارها در این حوزه و برای استمرار کشاورزی در کشور با توجه به تشدید بحران های اقلیمی اشاره کرد.
مسلم است که اگر امروز در حوزه کشاورزی به دنبال راه چاره ای بوده و برای آینده برنامه مدونی ایجاد و به مرحله اجرا گذاریم، خواهیم توانست از سد بسیاری از مشکلات عبور کرده و به موفقیت برسیم و در غیر این صورت متاسفانه باید منتظر عواقب بسیار شدیدی از جمله کمبود مواد غذایی و یا وابستگی به سایر کشورها باشیم.
